Op 20-11-2017 waren wij 12,5 jaar getrouwd en voor Nederlanders is dit meestal een reden om daar even bij stil te staan, dus dat wilde wij ook. Voor onze beide ouders was dat destijds de aanleiding om een feest te geven aan vrienden en familie. Wij voelde daar niets voor en besloten onze kinderen en kleinkinderen mee te nemen naar ons geliefde eiland Tenerife.
Het werd uiteindelijk februari 2018 dat we ook daadwerkelijk vertrokken. We hadden een heerlijke week in de zon met ze en wij bleven nog een weekje langer.
Al vele jaren gingen we elk jaar met auto en caravan in voor- of najaar naar het schiereiland Spanje en in de winter naar Tenerife. De zon, de mensen, de relaxte sfeer en de natuur raakte ons dan telkens weer. We hebben in die jaren een behoorlijk deel van Spanje gezien.
En elke vakantie gebeurde het wel een keer dat we op een prachtige plek met geweldig uitzicht tegen elkaar zeiden: Je zou hier toch wonen!
Je zou hier toch wonen!
En ook in die laatste week, zaten we op een prachtige plek met een geweldig uitzicht en zeiden we tegen elkaar: Je zou hier toch wonen!
Zou jij dat echt willen?
Tja, euh, weet niet, zou wel gaaf zijn denk ik, en jij?
Ja lijkt me te gek, veel relaxter.
En het fantaseren begin;
Dichter bij de natuur.
Dichter bij onszelf.
Iets voor onszelf, eigen baas zijn.
Op een berg met een geweldig uitzicht. Met een eigen zwembad.
In een heerlijk klimaat, veel zon, veel licht.
We werden er steeds enthousiaster over. We voelde in ons dat dat echt geweldig zou kunnen zijn. We werden er blij van.
Maar............
Kan dat dan? Kan het financieel? Wat vinden onze ouders daarvan, en de kinderen? Kunnen we Nederland wel loslaten? En de kinderen en kleinkinderen? Wat gaan we daar doen dan? Hoe verdienen we ons geld? Camping? B&B?
En waar dan? Tenerife, het noorden van Spanje, of het zuiden? Durven wij zo'n grote stap te nemen?
Mensen hebben meestal geen spijt van de dingen die ze gedaan hebben, maar wel van wat ze hadden willen doen, maar niet deden.
Was dit echt een diepe wens in ons die we moesten gaan volgen? Maar hoe zat het met al die vragen en maars die in ons opkwamen?
We besloten om het uit te gaan zoeken.
Als we alles uitgezocht zouden hebben en we dan zouden besluiten het niet te doen, dan konden we er ook nooit spijt van krijgen.
We zouden een jaar uittrekken om alle vragen beantwoord te krijgen en gedurende het jaar ontstond de volgende metafoor:
We klimmen samen de hoge duikplank op en hoe hoger we komen, hoe meer overzicht we zouden krijgen. Totdat we aan het einde van de duikplank zouden staan.
En dan zouden we besluiten of we zouden springen of niet. En het zou geen schande zijn als we weer rustig via de trap naar beneden zouden gaan en gewoon ons heerlijke leventje in Amsterdam bleven leven voor misschien wel de rest van ons leven.
Op die vakantie op Tenerife hadden we de eerste treden naar de hoge duikplank gezet. We hadden in ons een gevoel wat blij werd van de gedachte:
Je zou hier toch wonen!
Comments