Als we ooit in het buitenland zouden gaan wonen, dan zou dat sowieso Spanje zijn. Jaren achter elkaar brachten we hier onze vakanties door. In voor- of najaar met auto en caravan alle uithoeken van Spanje ontdekken en in de winter naar ons geliefde eiland Tenerife.
Spanje voelde ook een beetje als “emigreren light”. Het is geen totaal andere cultuur, maar gewoon Europees. Het is ook niet zo ver weg en makkelijk te bereiken met het vliegtuig of de auto. En de gezondheidszorg is op gelijk niveau als in Nederland. Het land was door de vele bezoeken niet vreemd en het klimaat is er heerlijk.
Spanje zou het dus worden.
Maar ja, Spanje is groot. Waar wilden we dan wonen?
Ons geliefde Tenerife viel het eerste af. We besloten dat we niet op een eiland wilde wonen. Het geeft een soort beperking op ons gevoel van vrij. Het is te beperkt.
Het binnenland zou het zeker niet worden, alhoewel we enorm graag Madrid en omgeving bezoeken. Te koud in de winter
Het zuiden is geweldig, vooral door het lange voor- en naseizoen. Maar de zomers zijn daar bloedheet! Daar hadden zelfs wij last van de hitte. Noord-West Spanje viel ook af vanwege de vele regen die daar valt.
Barcelona en omgeving hebben we ook uitvoerig besproken; Deze omgeving kende we het beste en dit gebied is ook vanuit nederland ook goed te doen met de auto, maar de winters kunnen er wisselvallig zijn,
En toen kwam Valencia in beeld. Perfect! Het ligt ongeveer halverwege Spanje, nog steeds goed te doen met de auto (zo’n 1.800 km vanaf de Nederlandse grens) en het klimaat vonden we ideaal, zowel in de zomer als in de winter.
De regio Valencia heeft drie provincies: Castellón, Valencia en Alicante. Uiteindelijk zochten we vooral in de provincie Valencia.
Wat we zochten? Dichtbij de natuur, maar ook niet te ver van een luchthaven (maximaal een half uur rijden).
In augustus 2018 gingen we weer met de auto en caravan naar Spanje. Dit keer niet alleen voor de vakantie, maar ook om te ontdekken waar we zouden willen wonen.
Marco had een lijstje met huizen in de buurt van Ontinyent. De natuur daar is prachtig en het landschap heerlijk ruig, precies waar we van houden.
Maar het is meer dan een uur rijden naar een luchthaven, en de dorpen voelden erg stil.
Tijdens die zoektocht kwamen we erachter wat we echt belangrijk vonden. Afgelegen wonen klinkt leuk, maar we wilden wel een goede toegangsweg. En een levendig dorp trok ons meer aan dan een plek waar bijna niks gebeurt.
Na anderhalve week in Ontinyent reden we richting Valencia. De eerste dag gingen we meteen de stad in. We waren gelijk verkocht. Hier wilden we dicht bij wonen. De sfeer, de mensen, de architectuur – alles voelde goed. We waren hier al eerder geweest tijdens een vakantie, maar nu keken we met andere ogen. Het voelde als thuiskomen.
Vanaf dat moment richtten we onze zoektocht op de omgeving van Valencia.
In de weken daarna bezochten we een aantal huizen. Het laatste huis dat we bekeken stond in Turís. We waren niet meteen verliefd, maar zagen de mogelijkheden: genoeg ruimte voor 3-4 gastenkamers, een gezamenlijke keuken, en een bovenverdieping waar we zelf onze privacy zouden hebben. Er was zelfs een zwembad en ruimte voor een yurt als workshopplek.
Toch twijfelden we. De buren hadden vanaf hun hoger gelegen terrein vrij zicht op onze grond. Dat gaf ons niet echt een gevoel van privacy.
Thuis bleven we maar denken, fantaseren en plannen maken. We besloten terug te gaan om dit huis nog eens goed te bekijken. We wilden de buren ontmoeten en zien of we iets aan die privacy konden doen.
De eerste dag van die tweede reis hadden we meteen een afspraak voor het huis in Turís. We hebben gelijk alle maten genomen van het huis en gekeken naar de mogelijkheden om pricavy te creeeren. We zagen mogelijkheden, maar ook nadelen. We lieten het even bezinken.
Marco had een ander huis op de site van de makelaar gezien. Dat wilde hij graag bezichtigen, het raakte iets in hem.
En dus, op maandagmiddag 26 november 2019, stonden we voor het eerst op het terrein dat nu Villa de la Tierra heet.
Binnen vijf minuten wisten we het: dit is het! Alles klopte. Kippenvel. We wilden niet meer weg.
Vrijdag 30 november brachten we tijdens een tweede bezichtiging een bod uit. De eigenaar, José Antonio, was een beetje overrompeld, maar zei binnen tien minuten ja. Hij wilde het huis graag aan ons verkopen.
En zo kochten we ons droomhuis in de heuvels van Montserrat, vlakbij Valencia.
Comments